Na donderdagochtend van een uitgebreid ontbijt genoten te hebben, zijn we de stad in gegaan. Het oude stadscentrum van Chiang Mai is een gebied van hooguit 2 x 2 km, een vierkant dat omringd wordt door water en deels oude stadsmuren. We bezochten zo'n 4 tempels, allemaal op loopafstand van elkaar. Heel verschillende tempels, de een met donker hout van binnen, de ander goudkleurig en weer een ander versierd met allerlei kleurrijke schilderingen. In vrijwel alle tempels in Thailand staat een gouden Buddha. De Buddha beelden hebben verschillende poses; staand, zittend of liggend en ook de handen zijn in verschillende houdingen. Al die poses hebben een eigen betekenis. De Thai die een tempel bezoeken knielen voor het beeld en vaak wordt er wierook gebrand en worden er offers gebracht. Dat kan geld zijn, maar ook wat eten of een open flesje drinken. Dat zet men dan voor het beeld neer. Je moet in een tempel altijd je schoenen uit doen en je schouders en benen bedekken. Dus, veel schoenen aan en uit deze dag en kijken naar al het moois. Na al dat lopen namen we een voetmassage van een half uur op de hoek van de straat en werd er geluncht met een heerlijke tosti van de 7-Eleven, nog steeds een topper. Wel jammer dat je ze nu in een dun papieren zakje krijgt in plaats van een kartonnetje, maar dat doet aan de smaak niets af. Daarna zijn we met de songthaew naar het busstation gegaan om daar alvast tickets te halen voor zaterdag. De songthaew (letterlijke betekenis 2 bankjes) is een veel gebruikte vorm van transport in Chiang Mai. Het is een soort pick up truck met dus 2 bankjes, waar je samen met anderen gebruik van maakt. Als er een stopt zeg je waar je naar toe moet en dan geeft de chauffeur aan of je mee kan of niet. Om half 5 werden we opgehaald in het hotel voor een boottochtje over de Ping rivier. Slechts 1 andere toerist deelde de boot met ons, dus het was bijna een privétour. Voor ons prima, voor het bedrijf wat minder. Het bootmannetje gaf ook aan dat het nog lang niet zo druk is als voor corona. Ook bij de 'boerderij' waar we stopten was te merken dat corona flink huisgehouden heeft. Het grote restaurant lag er maar verlaten bij en de eigenaresse was dolblij dat we een souvenir ter waarde van 2 euro kochten. Leuk weetje over die plek is dat het begin van de film Rambo 4 daar is opgenomen. Ook al is dat geruime tijd geleden, het ziet er nog precies hetzelfde uit. Terug in de stad bezochten we de Night Market. Daar vind je kleding, souvenirs en sieraden voor een klein prijsje, en als je afdingt een nog kleiner prijsje. We aten nog wat lokale snacks en sloten af met één van mijn favorieten; mango sticky rice.

Op vrijdag huurden we twee scooters voor 200 baht per stuk en reden we de stad uit. Deze scooters zijn niet begrensd bij 50 km/h dus je kunt lekker doorrijden. We reden de Samoeng loop, een ronde van zo'n 100 km. Mooie, goed geasfalteerde weggetjes, die soms flink stijl waren en scherpe bochten hadden. Zo passeerden we kleine dorpjes, mooie tempels, rozentuinen, aardbeienplantages en watervallen. Onderweg spotten we nog wat olifanten en een slangetje hier en daar. Omdat we wat hoger in de bergen waren was het soms wat koud, iets wat je je bijna niet kunt voorstellen in Thailand. Sowieso is het in het noorden wat koeler dan in de rest van Thailand. In de nacht koelt het ook aardig af, terwijl het in Bangkok bijvoorbeeld gewoon 28/29 graden blijft 's nachts. Toen we met de scooter terug kwamen in de stad regelden we nog wat praktische zaken. We haalden treintickets voor later op bij het treinstation, wisselden nog wat euro's in (de wisselkoers is hier slechter dan in Bangkok) en we haalden onze was op. Daarna leverden we de scooters in en maakten we ons klaar voor een avondje thais street food. We hadden om half 7 afgesproken met Naphat, een lief thais vrouwtje, die ons mee nam naar 2 verschillende markten om allerlei lokaal eten te proberen. Ze vertelde van alles over de gerechten, ingrediënten en de manier waarop iets gegeten werd. We aten eerst een rode curry met noodles en kip en een rijstgerecht met varkenshuid- en vlees en eendenei. Daarbij nam je dan 1 knoflookteen (weliswaar een kleintje, maar toch, en een kwart peper per hap (!) eten. Op de volgende markt namen we groene currysoep en 2 'snacks'. De ene was een lokale worst met vlees en veel kruiden. De ander was gebraden en gekruid varkensvlees. Daarbij namen we een blik Chang bier.

Op zaterdag vertrokken we vroeg in de ochtend met de bus naar Chiang Khong, een plaatsje vlakbij de grens met Laos. De busrit, die ruim 6 uur duurde, was goed te doen; we hadden comfortabele stoelen en de route was schilderachtig. Chiang Khong is een klein plaatsje waar niet veel te doen is. De verbaasde blikken van de Thai verraden dat hier al even geen toeristen zijn geweest. Wij komen er maar een handjevol tegen als we een rondje lopen, ergens wat drinken en 's avonds een heerlijke Pad Thai eten. Op zondagochtend doen we de gordijnen van onze kamer open en kijken we naar een prachtige zon die opkomt van achter de bergen in Laos. De Mekong rivier is de natuurlijke grens tussen Thailand en Laos, waar je vroeger met een bootje overheen kon om naar de andere kant te gaan. Nu mag je alleen nog over de Friendship Bridge, die een jaar of 9 geleden gebouwd is. Op meerdere plekken is zo'n brug tussen de twee landen, waarvan dit nummer 4 is. We steken moeiteloos de grens over, waar we in het plaatsje Huay Xai terecht komen. Vanaf daar vertrekt de slowboat, waarmee we in twee dagen naar Luang Prabang reizen. De slowboat is, ondanks dat de naam doet vermoeden dat 'ie langzaam is, de beste manier om vanaf de grens bij Luang Prabang te komen. Je kunt ook een speedboat nemen, maar dat wordt sterk afgeraden. Niet alleen omdat het oncomfortabel is, maar ook omdat het levensgevaarlijk is. Onderweg komen we er een paar tegen en dan begrijpen we waarom. Er passen slechts 6 mensen in, want het zijn kleine bootjes, je zit heel laag bij het water, de 'kapitein' draagt een scooterhelm en de rest van de passagiers niet en ze gaan ongekend hard. Aan de zijkant en op de bodem van de rivier zijn puntige rotsen. De rivier staat nu zo'n 5 meter lager dan in het regenseizoen, daardoor kan je de rotsen op sommige plekken goed zien. Wij zitten dus niet op een snelle boot, maar op een comfortabele, houten boot waar we lekker kunnen zitten om van het uitzicht te genieten. Want wat is het SCHITTEREND! De rivier stroomt door de groene bergen heen, met aan de kant kleine huisjes, mensen die aan het vissen zijn en buffels. Zwarte en roze. Roze?! Jep. Het zijn albino buffels die dus een licht roze kleur hebben, heel mooi. Onderweg stoppen we bij een dorpje waar de huizen van bamboe gemaakt zijn. De mensen, in totaal wonen er ongeveer 100, vinden het leuk dat we er zijn en zwaaien enthousiast. Toch voelen we ons indringers, zeker omdat er een begrafenis blijkt te zijn. In een huisje midden in het dorp ligt de beste man opgebaard in een kist en de rest zit er een beetje omheen. Een droevige gebeurtenis is het echter niet, ze lachen en doen spelletjes. Ze lijken het ook niet erg te vinden dat we er zijn. Op enig moment moeten we aan de kant want er komen 3 monniken aan die bij de overledene komen kijken. Voordat we vertrekken komt er nog een stokoud mannetje met een grijs sikje naar Ruben toe, die wijst naar Ruben z'n tattoos. Trots doet het mannetje zijn shirt omhoog en laat zien dat hij ook tattoos heeft. Hij blijft maar lachen naar Ruben. Terwijl we terug lopen naar de boot zien we nog een aap bij een huis, die vastgebonden blijkt te zitten. Terug op de boot hervatten we de reis, waar het uitzicht adembenemend blijft. Het is helemaal niet erg dat dit twee dagen duurt. Het is bloedheet buiten, maar op de boot waait een lekker windje, waardoor het goed toeven is. We overnachten in Pak Beng, een klein dorpje aan de Mekong. Vanuit ons hotel heb je een prachtig uitzicht over de rivier. We kwamen precies op tijd aan op de zonsondergang te zien. We namen nog snel een duik in het zwembad, waarbij we op het paadje er naar toe een enorme spin tegen kwamen. Dat is dan weer het nadeel van Zuidoost-Azië