Na de eerste nacht, een nacht waarin we zo'n 11 uur hebben geslapen, ontbeten we op ons balkonnetje met uitzicht op wat tropische bomen waar allerlei mooie, felgekleurde vogeltjes in zaten. Die wisten ons (en vooral ons brood) snel te vinden. Brutaal als ze waren kwamen ze op de rand van het balkon zitten om stukjes brood weg te pikken. Na dit gezamenlijke ontbijt gingen we met de bus naar Port Louis, de hoofdstad. Daar was het druk en warm. Er waren niet veel bijzonderheden om te zien maar wel leuk om even rondgelopen te hebben. Vanwege het feit dat er een hoop mensen uit India op Mauritius wonen vind je er ook veel Indiaas eten (oh yeah). In een klein winkeltje in een van de drukke straten van Port Louis kochten we Indiase snoepjes/koekjes. Heerlijk! Op straat kochten we bij een kraampje dholl puri, een soort wrap met daarin linzen. Ook heerlijk! Daarna weer terug naar Mont Choisy, waar we de middag aan het strand doorbrachten. De volgende ochtend was het stralend weer dus we begaven ons direct naar het strand in een plaatsje verderop. Daar zagen we wat heerlijke strandbedjes, die van een hotel bleken te zijn. Ik zei tegen het hotel mannetje dat we rustig konden betalen voor het bedje en daar had hij wel oren naar. We moesten wel de hotel handdoeken gebruiken anders viel het op. En als er een collega van hem langs kwam dan moesten we zeggen dat we in dat hotel verbleven. Prima joh, zolang we maar op die bedjes kunnen liggen! Na enige tijd kwam er iemand langs die ons boot tripjes probeerde aan te smeren. Daar had ik weinig behoefte aan maar toen hij zei dat we met een privé bootje op pad konden om met schildpadden te zwemmen werd ik enthousiast. Meteen geregeld en zo zaten we even later in het bootje. Het was niet ver varen voordat we de eerste schildpadden tegen kwamen. We gingen het water in en ze zwommen zo dichtbij dat je ze kon aanraken. Ze waren vrij groot terwijl het volgens het boot mannetje, die zichzelf captain Jack Sparrow noemde, baby's waren. Soms kwamen ze met hun koppen boven het water. Erg bijzonder. Daarna nog een stukje verder gevaren om opnieuw het water in te gaan. Het leek wel alsof je in een aquarium zwom. Honderden visjes, vooral blauwe met strepen, maar ook zwart met geel, zwommen overal om ons heen. De zon scheen dus de stralen kwamen door het water heen wat het een schitterend geheel maakte. Daarna weer terug naar het strand waar we verrast werden door een paar regendruppels. We gingen lekker de zee in en al gauw werd het weer droog. 'S middag gegeten bij ons eigen strand. Op de stranden staan diverse eettentjes en we kozen er een uit tussen de mensen die muziek maakten en tussen de bomen speelden. Het is zondag dus de lokale bevolking gaat naar het strand. Het is er reuze gezellig.

Vanaf maandag hadden we voor 3 dagen een auto gehuurd dus we gingen meteen op pad. We reden ruim een uur tot we bij het Black River Gorges national park kwamen. Daar had ik een wandelroute van zo'n 3 uur uitgestippeld maar onderweg er naar toe begon het steeds harder te regenen. Aangekomen bij de start regende het op z'n hardst. Even gewacht maar toch besloten om niet te gaan. Safety first. Dan maar doorgereden naar 2 watervallen en een uitzichtpunt. Het klaarde daar weer wat op dus alsnog veel moois gezien. Sowieso was het leuk om over het eiland te rijden, langs de uitgestrekte suikerriet velden, door kleine dorpjes en met uitzicht op de bergen. Terug bij het hotel was het prima weer dus nog even lekker bij het zwembad gelegen. Op dinsdag zijn we eerst naar een bazaar geweest, waar opdringerige verkopers je wat proberen aan te smeren. Men spreekt hier Frans dus overal hoor je: Bonjour madame, bonjour monsieur. We reden door naar de botanische tuinen in Pamplemousses. Hier bewonderden we onder meer gigantische waterlelies. Daarna door naar de oostkust van het eiland waar we Ile aux Aigrettes bezochten, een klein eilandje zo'n 850 meter uit de kust. Het was zonnig en het water kristalhelder. Het zag er schitterend uit. Met een speedboat kwamen we op het eilandje waar je alleen met een gids mag rondlopen. Er zijn veel bedreigde bomen, planten en vogels te zien. Op het eilandje probeert men zo veel mogelijk daarvan in leven te houden. Ook is er in het informatiecentrum een bronzen kop van een Dodo te zien. Deze vogel is al lang geleden uitgestorven, door toedoen van de Nederlanders. Eerst maakten ze de Dodo af om te eten, later voor het plezier. Ook is er een aantal mee naar Nederland genomen. Deze rare vogel (vandaar de naam) is vaak getekend in de tijd dat ie nog bestond, vandaar dat men wel ongeveer weet hoe hij er uit zag. De exacte kleur is echter niet bekend. De gids gaf veel boeiende informatie maar het hoogtepunt was toch wel de 2 reuze schildpadden die we tegen kwamen. Die lopen vrij rond op het eiland en er zijn er 25 van. We kwamen ook de oudste tegen, Big Daddy. 105 jaar oud en 200 kilo zwaar. Wat een gigantisch beest, heel bijzonder. Je snapt natuurlijk wel dat op zo'n eiland ook allerlei ongewenste beestjes leven. Ik had daarom een lange broek aangetrokken (ja dat was snoeiheet) en liters Deet op m'n armen gesmeerd. Ik had tot dat moment zo'n 15 muggenbulten te pakken dus ik vond het wel weer leuk geweest. Mijn herinnering aan de Cu Chi tunnels in Vietnam is nog heel levendig. Om te voorkomen dat ik weer zo'n 30 muggenbulten in een middagje zou krijgen was dit dus mijn plan van aanpak. En het werkte; met slechts 1 muggenbult op m'n schouder erbij kon ik het eiland weer af. Omdat het water er zo heerlijk uitzag reden we een stukje verderop naar het strand waar we even lekker de zee in geweest zijn om af te koelen. Het was een of andere nationale feestdag (alweer) dus het was lekker druk op het strand. 

De dag erna op tijd uit bed om ons naar het zuid westelijke puntje van Mauritius te begeven. Hier staat Le Morne Brabant, een imposante berg van 556 meter hoog. Via een hobbelig paadje reden we naar een kleine parkeerplaats waar de route begon. Hier waren we op 0 meter hoogte want het begin is direct aan de zee gelegen. De eerste helft van de route was goed te doen, een mooi pad tussen wat bomen. Al gauw stroomde het zweet van m'n hoofd want het was snikheet, zeker zo'n 35 graden. Op ongeveer de helft (waar we verrassend snel waren) stond een bordje dat alleen ervaren klimmers door mochten gaan. Nou ben ik een echte berggeit, net als m'n moeder, en heb ik al heel wat bergen beklommen in het regenachtige Oostenrijk, maar Ruben had nog nooit op de top van een berg gestaan. Toch gingen we zonder twijfel verder. De begroeiing werd minder en al gauw liepen we in de brandende zon. Het paadje werd smaller en steiler en de grond met boomstronken maakte plaats voor steeds meer stenen en rotsen. Op enig moment werd het echt steil. Met handen en voeten baanden we onze weg naar boven. De hitte maakte dat lastig omdat de stenen gloeiend heet waren en je die dus niet lang kon vasthouden, terwijl dat wel echt nodig was. Ik hield mezelf voor dat het vast maar een klein stukje was en dat we zo weer normaal konden lopen, niet wetende dat het tot de top zo door zou gaan. Af en toe kwamen we mensen tegen die al op de terugweg waren. Ze verzekerden ons dat het de moeite waard was. Een aantal momenten dacht ik; laten we stoppen, we moeten ook nog terug en Ruben heeft dit nog nooit gedaan. Ons water ging ook behoorlijk snel op en de zon brandde maar door. De afgrond werd steeds dieper en op diverse punten was er bijna niks om ons heen en keken we meters naar beneden. Toch wilden we niet opgeven nu we al zo ver waren gekomen. Steeds gingen we toch een stukje door in de hoop om het hoekje de top te zien. Het werd er niet makkelijker op, eigenlijk alleen maar moeilijker, met stukken waar je echt moest zoeken naar plekken om je voeten neer te kunnen zetten. Ik zet nog een stap omhoog en ineens is daar het kruis! Ja, we zijn er!! Een blije Chinees die daar al stond riep: congratulations! Wat een ontlading om er eindelijk te zijn en wat een uitzicht! We keken op de kust en de zee met aan de andere kant bergen. Van bovenaf kan je pas echt goed zien hoe helder het zeewater is. Schitterend. Een minuut of 15 hebben we daar, samen met de Chinees en nog een gast die Le Morne voor de tweede keer had beklommen, bij het kruis staan genieten van dit fantastische uitzicht. Meer dan de moeite waard. Het kruis symboliseert niet alleen de top van de berg maar is ook een herinnering aan de vele slaven die zijn omgekomen op die berg. Zij verstopten zich in grotten. Op 1 februari 1853 werd de slavernij afgeschaft. De politie begaf zich naar de berg om aan de slaven mee te delen dat de slavernij was afgeschaft en dat ze dus vrij waren, niet meer bang hoefden te zijn en uit de grotten konden komen. De slaven zagen echter alleen maar politie de berg naderen en dachten dat ze kwamen om hen op te pakken. Bang als ze waren sprongen ze massaal van de berg af, de dood tegemoet. De boodschap dat ze vrij waren heeft hen nooit bereikt. Het kruis bovenop herdenkt deze omgekomen mensen. Na even bij het kruis te hebben gestaan en van het uitzicht genoten te hebben besloten we weer terug naar beneden te gaan. Dit ging boven verwachting goed en vrij vlot. Na 3,5 uur kwamen we moe, bezweet, zonder water maar voldaan weer terug bij de auto. Terug naar het hotel waar we de auto na 3 dagen en meer dan 500 kilometers weer inleverden. 

Voor het resterende deel van de vakantie stond er niets anders op de planning dan chillen bij het strand en het zwembad. En dat is goed gelukt, afgezien van het feit dat we beiden flink verbrand zijn. En dat terwijl ik me zo braaf had ingesmeerd de hele week. 

De hele week werd al gesproken over een cycloon die het eiland Rodriquez (onderdeel van de republiek Mauritius) reeds bereikt had, maar die Mauritius waarschijnlijk op veilige afstand zou passeren. Op de dag van vertrek hoorden we 's ochtends in de taxi dat de cycloon van richting was veranderd en dat ie diezelfde dag nog zou aankomen op Mauritius. Hoogste tijd dus om te vertrekken! We hebben genoten van onze vakantie op dit tropische eiland. Dit eiland waar ze Frans spreken, maar ook prima Engels. Waar de Nederlanders lang geleden meer kwaad dan goed hebben gedaan. Waar ze links rijden en rotondes op de snelweg hebben. En tot slot, waar ze schitterende stranden met kristalhelder zeewater hebben. Thoroughly enjoyed this holiday! Oh, and guess what; op de terugweg hadden we weer een extra stoeltje in het vliegtuig!