Om 9 uur werden we in het hotel opgehaald door onze tour guide Gereltuya voor de 2 daagse excursie naar Terelj national park. We hadden een privé tour geboekt en de auto met chauffeur stond buiten te wachten. We reden naar Terelj en Gereltuya vertelde ons ondertussen van alles over Mongolië. Zo vertelde ze een leuk verhaal over het worstelen tijdens het Naadam festival. Het was ons al opgevallen dat de worstelaars een vrij apart tenue droegen. Een soort t-shirt maar dan alleen de armen en rug bedekt. Vroeger was er eens een meisje wiens vader eigenlijk teleurgesteld was dat ze geen jongen was. Vaders in Mongolië hebben het liefst een jongen, zodat die worstelaar kan worden. Het meisje wilde de droom van haar vader toch vervullen en ging worstelen. Ze was groot en sterk. Ze won allerlei wedstrijden en haar tegenstanders wisten niet dat ze een vrouw was. Totdat ze daar op enig moment achter kwamen. Ze voelden zich goed belazerd en besloten daarom dat worstelaars een shirt moesten dragen waarbij de borst niet bedekt is, zodat je van je tegenstander kunt zien dat het werkelijk een man is... En zo vertelde ze van alles. We reden naar een nomaden familie die in een ger woont. Toen we aankwamen waren ze de paarden aan het melken. Dat moest elke 2 uur gebeuren. Daarna lieten ze ons de tent zien en mochten we eten proeven wat zij normaal eten. Het is bijna allemaal gebaseerd op melk en het was niet lekker.. In de tent hing een afbeelding van Chinggis Khan, zoals iedere familie er een in huis heeft hangen. De tent steunt in het midden op 2 palen. De ene paal staat symbool voor de man, de andere voor de vrouw. Je mag niet tussen de palen door lopen. De mensen waren erg verlegen maar wel gastvrij. Daarna zijn we naar het ger kamp gereden waar we zouden overnachten. Het was primitief maar wel comfortabel. Vlak bij het ger kamp stonden de paarden op ons te wachten waar we de middag mee hebben doorgebracht. In de zomer zijn de paarden koppig en zo ook die van ons. Toch was het prima te doen en hebben we erg genoten. Zo'n 3 uur lang hebben we rondgereden door de bergen. Wat is Mongolië schitterend. Gelukkig waaide het een beetje, want het was bloedheet in de zon.

Na het paardrijden zijn we naar Turtle Rock geweest. De naam geeft al aan waar de rots op lijkt. Het was een beste klim om daar te komen. Daarna door naar Ariyabal meditation tempel. Weer een fors stuk omhoog gelopen om er te komen, maar het uitzicht was geweldig. De tempel zelf was ook mooi. Terug naar het kamp, gegeten en naar bed. In de ger prima geslapen. De volgende ochtend was het wat mistig, waardoor de bergen waarop we uitkeken er mysterieus uit zagen. 'S ochtends werden aan de onderkant van de tent de doeken wat omhoog gerold, zodat gedurende de dag er wat wind door heen waait. 'S avonds gingen de doeken bijna helemaal naar beneden. Na het ontbijt zijn we naar het Chinggis Khan standbeeld gegaan. Dit beeld is in 2008 gebouwd en is 40 meter hoog. Het is gemaakt van roestvrij staal. Met een lift kan je naar het hoofd van het paard. Vanaf dat punt kan je ver kijken alle kanten op. Onderin zit een klein museum en er zit ook een restaurant waar we geluncht hebben. Daarna zijn we naar een Kazak familie gegaan. De Kazakken zijn de grootste ethnische groep in Mongolië. Hun ger was heel anders dan degene van de dag ervoor. Er kleurrijk en helemaal behangen met geborduurde doeken. De mensen waren niet verlegen en het eten was dit keer wel lekker! Hierna nog naar een heuvel gegaan net buiten de stad, waar je een prachtig uitzicht hebt over heel Ulaanbaatar.

De volgende ochtend vroeg op voor het laatste deel van de treinreis. UB naar Peking, 28 uur, tweede klas. Het valt op dat het mistig is buiten en het ruikt naar vuur. Later horen we dat er bosbranden zijn. Gedurende de eerste 2 a 3 uur van de reis rijden we dan ook door vrij dichte mist. We worden vergezeld door een Mongoolse man en vrouw die ook naar Peking gaan. De man spreekt een paar woorden Engels. Verder hoor je ze niet dus het is lekker rustig. In de wagon zitten diverse andere toeristen, waaronder een stel uit België. Nadat de 'mist' verdwenen is brandt de zon op de trein. We zijn ondertussen in de Gobi woestijn aangekomen. We rijden door uitgestrekte vlaktes, waar we kilometers lang helemaal niets tegenkomen. Zo nu en dan passeren we een groepje paarden, kamelen of gazelles. Een verdwaalde ger, maar we zien er steeds minder. Begrijpelijk, want de temperatuur is aardig gestegen. In de trein steeg het kwik tot 40 graden (ja, er hing een thermometer). Iedereen zoekt naar manieren om zich koel te houden maar het lukt niet, dus we geven op en leggen ons erbij neer dat het gewoon zweten wordt de rest van de dag. Als je gewoon dood stil niks zit te doen druipt het zweet al van je voorhoofd. We zoeken samen met de Belgen en een Engelsman die in Mongolië woont verkoeling in de restaurant wagon. Daar is het echter ook niet te harden, alleen het bier is redelijk koud. Verderop in een eerste klas wagon blijkt airco te zijn. Wat een verademing. We kunnen daar echter niet rond blijven hangen dus maar weer terug naar onze bloedhete coupé. Very hot, very hot, zegt de Mongool. Tegen het begin van de avond komen we bij de grens aan. Aan de kant van Mongolië staan we ongeveer 2 uur stil. De paspoorten worden ingenomen en de bagage wordt gecheckt. De formuliertjes die we hadden ingevuld werden ook ingenomen. Ondertussen is het buiten enigszins afgekoeld maar daar merken we weinig van omdat we stil staan. Na geruime tijd rijden we door naar de kant van China. Ook daar moeten de paspoorten en nodige formuliertjes worden ingeleverd. Daarna wordt het onderstel van de trein gewisseld. De rails in Mongolië zijn namelijk breder dan die in China. Behalve een hoop herrie en wat gewiebel hebben we er niet veel van meegekregen, omdat we al bijna lagen te slapen. Ondanks het harde bed hebben we redelijk geslapen. Het raam stond open en buiten was het fris, dus ook in de coupé was de temperatuur aardig gedaald. We hadden zelfs een extra dekentje nodig. We werden wel met regelmaat gestoord door de machinist die nodeloos vaak zat te toeteren. Onze wagon was de eerste dus wij konden dat, zeker met het raam open, erg goed horen. We hadden 2 tickets gekregen voor gratis ontbijt en lunch in de restaurant wagon. Ontbijt was van half 7 tot half 8 en bestond uit een boterham met jam, een vies ei en een laf kopje thee. De lunch was van 9 tot 10, beetje bijzondere tijd, maar omdat het ontbijt niet erg veel was besloten we toch maar de 'lunch' te gaan halen. En zo zaten we om kwart over 9 aan de rijst met soort gehaktballen en wat groente. Met stokjes natuurlijk, geen bestek. Na een lange rit komen we dan eindelijk aan in Peking, de eindbestemming! We denken terug aan Moskou, toen we op het station stonden te wachten op de eerste trein, vol verwachting. En nu zijn we ongeveer 8000 km verder.

Peking, tja, heet. Bloedheet. Zodra we het station uitlopen komt er een hete föhn over ons heen. Wat is het hier ongelofelijk warm en benauwd. Dat is alle dagen zo gebleven, behalve de laatste dag, toen was het slechts een graad of 24, beetje motregen, heerlijk. Als je zo'n 5 minuten rustig wandelt buiten druipt het zweet aan alle kanten van je lijf af. Ook 's avonds, want het koelt nauwelijks af. Na aankomst in het hotel zijn we de omgeving gaan verkennen. Het hotel zit aan een bekende grote winkelstraat met moderne winkels. Zodra je een zijstraatje ingaat kom je in smalle steegjes met souvenirs en eten. Heel veel eten. Schorpioenen, slangen, vogelspinnen, zeesterren enz. Die hebben we overgeslagen. Met de 2 Belgen uit de trein, Robrecht en Kaat, hadden we afgesproken Peking eend te gaan eten. De Engelsman had ons een tip gegeven voor een goed restaurant en zo zaten we met z'n vieren aan onze eerste Chinese maaltijd. Bij de eend hadden we nog diverse andere gerechtjes besteld. Ik heb gesmuld.

De dag erna hebben we de Verboden Stad bezocht. Aan het grote Tiananmen plein ligt de ingang met een grote foto van Mao er boven. Wat is het enorm daar binnen. Je verdwaalt bijna. 'Stad' is er echt een passend woord voor, hoewel de Chinezen deze plek het Paleismuseum noemen. De pleinen bij de grote gebouwen staan vol met Chinezen. Wij als toeristen zijn een ware bezienswaardigheid. Je zou toch denken dat er in Peking genoeg blanke toeristen rondlopen en dat men dat niet opvallend zou vinden. Bij alle bezienswaardigheden wemelt het echter van de Chinezen en zie je nauwelijks blanken. We worden aangestaard, er worden 'stiekem' foto's gemaakt en we zien mensen elkaar aanstoten en vervolgens naar ons wijzen. Na de Verboden Stad hebben we nog een tempel bezocht met een gigantische Buddha er in en 2 torens waarin een voorstelling werd gegeven met grote trommels. 'S avonds hebben we wederom heerlijk Chinees gegeten.

Woensdag stond de Chinese muur op de planning. Al even geleden had ik een tour geboekt waarbij we met een helikopter boven de muur zouden vliegen. Met een dikke Audi werden we opgehaald bij het hotel. Het was ruim anderhalf uur rijden naar de muur. De Chinese muur is zo'n 9000 km lang, maar slechts op 5 plekken te bezoeken, vlak bij Peking. Wij rijden eerst naar een klein vliegveld. Daar aangekomen beginnen onze harten sneller te kloppen als we de helikopters zien staan. Onze gids praat lang met de mensen van het vliegveld. Daarna zegt ze vrij droog dat het weer niet goed is (dat hadden we zelf ook al gezien) en dat we nu de Chinese muur vanuit de lucht niet zouden zien. Wellicht is het weer vanmiddag beter, maar anders wordt het geannuleerd. Wat?! Natuurlijk stond het erbij vermeld bij het boeken maar je gaat er niet vanuit dat het werkelijk geannuleerd wordt. We gingen dan eerst maar wandelen over de muur en daarna weer contact maken met het vliegveld om te horen of het door zou gaan. De muur is indrukwekkend! We hebben een aardig stuk gelopen waarbij het zweet ons al gauw van het lichaam droop. Wat is het steil!! Iedereen loopt te zuchten en te steunen. Maar eenmaal op een hoog punt aangekomen is het uitzicht (ondanks de mist) schitterend. De muur kronkelt door de hoge bergen heen. En dan te bedenken dat die nog zo'n 9000 km door gaat. Onvoorstelbaar hoe men dat gemaakt heeft. Een andere bezoeker die puffend naar boven liep mompelde in zichzelf: these guys must have been drunk when they built this wall.. Toen we weer terug waren belde onze gids naar het vliegveld. De muur zelf was fantastisch maar we hoopten natuurlijk vurig dat de helikopter vlucht nog door zou gaan. Na wat Chinees gebrabbel zegt ze: good news! Yes, het gaat door! Vol gas weer naar het vliegveld waar onze helikopter klaar staat. We nemen plaats in het blauwe ding en hij gaat soepel de lucht in. Al gauw komen de bergen in zicht en daar is ineens de muur. Wat is het mooi vanuit de lucht. Wat een uitzicht, onbeschrijfelijk! Dit hadden we niet willen missen. Voor de Chinezen is de muur heel speciaal. Als je de muur bezocht hebt mag je je zelf een held noemen. Nou, zo voelden wij ons ook wel. 'S avonds zijn we naar Chinees theater geweest, waar acteurs in bijzondere kostuums een voorstelling gaven, begeleid door dramatische muziek. We genoten ondertussen van Chinese thee en hapjes.

Op donderdag was het tijd voor het Zomerpaleis. Dit complex ligt net buiten de stad en werd vroeger door de keizer gebruikt als plek om te chillen buiten de Verboden Stad. Het is enorm, maar veel sfeervoller dan de Verboden Stad. Er zijn gebouwen, maar ook water en parken. Erg mooi. Het betekende wel weer veel lopen in de hitte. Daarna waren we dan ook toe aan een voetmassage. Vlak bij het hotel in een shabby bovenkamertje hebben we 45 minuten genoten van gefriemel aan onze voeten. Bij zonsondergang wilden we de vlag ceremonie zien op het Tiananmen plein. Bij zonsopkomst wordt de vlag gehesen en bij zonsondergang komt de vlag weer naar beneden. Dat is niet per se heel bijzonder, het gaat meer om de mannetjes die vanaf de ingang van de Verboden Stad naar de vlag marcheren, met passen van 75 cm per stap, 108 stappen per minuut, perfect synchroon. Toch vond ik de Russen bij het Kremlin beter. Voor deze toestand, die slechts enkele minuten duurt, wordt al het verkeer rondom het plein stil gezet. Wij waren zo'n 3 kwartier van te voren aanwezig maar en stonden al tig Chinezen te wachten. Het was bizar druk. En dan te bedenken dat dit elke dag 2 keer gebeurt. Onderweg hier naar toe hadden we eerst nog gegeten in een klein restaurantje waar je de koks het eten zag bereiden. De dumplings werden voor je neus gemaakt. En ja, ik heb weer gesmuld.

Op de laatste dag hebben we Temple of Heaven Park bezocht. Op deze plek werden vroeger offers gebracht voor een goede oogst. Het was er minder druk dan bij de andere bezienswaardigheden en we zagen opvallend veel blanken. Hierna nog rondgelopen in de Pearl Market, waar elektronica, kleding, souvenirs en sieraden worden verkocht. Dan is het alweer tijd om de backpack in te pakken en nog een keer te gaan genieten van een Chinese maaltijd.

En dan zijn we aan het einde van de reis. Wat hebben we een hoop gezien en meegemaakt. Van eindeloze bossen in Rusland, uitgestrekte vlaktes in Mongolië naar het drukke, grote Peking. Van de houten Siberische huisjes in Rusland, via de gers in Mongolië naar de stenen huisjes in smalle hutongs in Peking. Van sjiek ballet in Moskou naar luidruchtig theater in Peking. Van 9 graden in Novosibirsk naar 35 graden in China. Van de oude Lada's in Rusland naar de Toyota Prius in Mongolië (die hebben zoveel mensen omdat benzine duur is, komt uit Rusland), en uiteindelijk de tuktuks in Peking. Van het Rode plein in Moskou, via het Chenggis Khan plein in Ulaanbaatar naar het Tiananmen plein in Peking. Twee dingen hebben alle landen gemeen. Men drinkt er thee en men eet gevulde deegpakketjes (pelmeni in Rusland, buuz in Mongolië en jiaozi in China).

Nu wachten we op ons volgende vliegtuig naar Amsterdam, op het vliegveld in Moskou. Back to where it all started. Nog een keer zdravstvuyte, spasiba en dosvidanya. De Russische taal beviel me echt het beste. Het zit er op, weer terug naar huis. We had a blast!!