Wat een fantastische eerste paar dagen hebben we achter de rug. Het begon allemaal wel wat moeizaam... Bij onze tussenstop in Letland had het volgende vliegtuig vertraging, zodat we een uur langer moesten wachten. Toen we eindelijk in Moskou aankwamen konden we aansluiten in een gigantische rij voor de paspoortcontrole. Precies nadat ik aan de beurt was geweest riep de chagarijnige Russische mevrouw achter het luikje naar de rij dat mensen met kinderen voor mochten gaan. Wat was ik blij dat ik net aan de beurt geweest was. Gelukkig lagen de backpacks daarna al op de band zodat we gelijk het busje naar het hotel konden nemen. Mijn planning, die vrij optimistisch uitging van een aankomsttijd in het hotel rond half 2 's nachts, klopte natuurlijk niet meer. Het was ondertussen half 4 en het was licht buiten! Zo licht, het leek wel klaarlichte dag. Schijnt normaal te zijn. Prettig was het echter niet want voor ons moest de nacht eigenlijk nog beginnen. Gelukkig hadden we een kamer zonder ramen en na 4 uurtjes in het pikdonker heerlijk geslapen te hebben ging de wekker. Tijd voor het Kremlin.

Eerst de backpacks naar het volgende hotel gebracht, een kwartiertje lopen van het Kremlin. Wat is dat groot, niet te beschrijven. Hoogtepunt was natuurlijk St. Basil's Cathedral, met de bekende kleurrijke uivormige bollen. Die staat buiten de muren van het Kremlin zelf. Voor die laatste moet je een kaartje kopen. Enorme rij voor de kassa. Na enig onderzoek bleken er ook automaten te staan waar je je tickets zelf kon kopen. Niemand maakte daar gebruik van. Wij wel. Binnen de muren van het Kremlin zijn diverse gebouwen en kerken. Allemaal even mooi en van binnen helemaal beschilderd. Na even rondgelopen te hebben was het tijd voor de wisseling van de wacht. Bij het 'graf van de onbekende soldaat' houdt 2 man de wacht en ieder uur wordt er gewisseld. Een groepje van 3 mannen komt aan marcheren, waarbij de benen bizar hoog de lucht in gaan. En zo synchroon, die hebben wel een paar keer geoefend. 2 mannetjes wisselen dan en weg zijn ze weer. Adembenemend.

Voor de avond had ik al maanden geleden tickets gereserveerd voor het Bolshoi theater. Om 7 uur zou de voorstelling beginnen. We zouden een stukje met de bus gaan en 2 haltes met de metro, waarbij we tussendoor van metrolijn moesten wisselen. De tijd die we daar aan kwijt zouden zijn hadden we lichtelijk onderschat. Dat kwam met name doordat we bij het wisselen van metrolijn behoorlijk ver moesten lopen. Het feit dat alle metrostations etc alleen in het Russisch zijn weergegeven maakte dat ik best wat tijd kwijt was om uit te vogelen welke kant we op moesten. Hoewel ik het alfabet ken gaat het lezen nog wel letter voor letter. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we minutenlang door de hallen van de metro hebben gesprint, waarbij we ook nog onmogelijk lange roltrappen naar boven moesten trotseren. Stipt om 7 uur renden we de ingang van het theater in, waar bleek dat we een andere ingang moesten hebben. En zo kwam het dat we enkele minuten na 7 uur bezweet en compleet buiten adem op ons stoeltje in de grote zaal neerploften. Daar zat ik dan in m'n nette jurkje (speciaal meegenomen voor deze avond) en ballerina's (pumps pasten echt niet in m'n backpack) uit te puffen. Misschien hadden we beter een taxi kunnen nemen. Of eerder kunnen vertrekken.. Ruben zwoer volgend jaar een zonvakantie te boeken waarbij hij de hele week alleen maar aan het strand zou liggen.

Maar leuk was de voorstelling wel! Het was een komisch ballet, waar dus een soort verhaal achter zat en wat grappige stukjes er in. Het was redelijk te volgen. Acts met tientallen dansers werden afgewisseld met solo stukken. Het orkest, dat onderaan het podium zat, begeleide de dansers met echte Russische muziek. We hebben ons goed vermaakt.

Zondag stond een bezoekje aan Vladimir Lenin op de planning. Is die niet allang dood? Ja, al bijna honderd jaar. Maar dat weerhoudt de Russen er niet van om hem nog steeds ten toon te stellen aan hen die respect willen betonen aan deze leider. Naast de muren van het Kremlin, midden op het rode plein, kan je dan ook een tombe in waarin het lichaam van Lenin achter glas ligt. Maar liefst een uur in de rij gestaan voor deze 'attractie', maar we hadden het niet willen missen. In de tombe staat een dozijn aan bewakers die je er aan herinneren dat je geen foto's mag maken, dat je stil moet zijn en je handen niet in je zakken mag doen. In een rij loop je dan rond de glazen 'kist', waarin Lenin keurig opgebaard ligt. Nog geen minuut ben je binnen in deze donkere en koude ruimte. Maar bijzonder is het wel. Nu zou je denken zo'n lichaam vergaat toch. Nou, daar hebben de Russen dus een geheime formule voor bedacht. Toen Lenin overleed stonden er duizenden Russen in de ijzige kou te wachten om nog een glimp op te vangen van hun Lenin. Geïnspireerd door deze gang van zaken bedachten een aantal politieke gasten dat ze Lenin wel konden laten liggen, zodat men nog langer een bezoekje aan hem kon brengen. Dit was tegen de wens van zijn weduwe in, die hem gewoon wilde begraven. Ondertussen was het natuurlijke vergaan van het lichaam aan de gang. De lijkvlekken werden gebleekt en men probeerde het allemaal toonbaar de houden. Na lang onderzoeken en proberen vond met de geheime formule waarmee het lichaam voor zeer lange tijd geconserveerd kon worden. Nog steeds wordt het lichaam iedere paar dagen schoon gemaakt en om de 18 maanden in een bad met chemicaliën gestopt om het goed te houden. De geheime formule is trouwens voor slechts een paar miljoen dollar beschikbaar... De hersenen van Lenin zijn er na zijn dood uitgehaald. Men is 40 jaar bezig geweest deze hersenen te onderzoeken in de hoop te ontdekken waar zijn bijzondere intelligentie vandaan kwam. Is niet gelukt. Men is er overigens nog steeds over in discussie of hij niet alsnog een keer begraven moet worden. Mogelijk zal dat ergens in de komende jaren gaan gebeuren. Maar wij hebben hem in elk geval nog gezien!

Verder nog wat door de stad gelopen, een park bezocht en daarna alweer tijd om naar het station te gaan. In een gigantische hal met veel treinen, mensen en eten hebben we gewacht op onze trein. Trein 16 van Moskou naar Yekaterinburg. 1e klas hadden we geboekt, wat inhoudt dat we een coupe met 2 bedden voor ons zelf hebben. Iedere wagon heeft een eigen 'provodnitsa', de gastvrouw. Die van ons was eerst wat crancky, maar naderhand werd dat beter. Engels spreekt ze niet dus ik doe m'n uiterste best om wat woorden Russisch te spreken. In de coupe naast ons zit een Russisch meisje die ook Engels spreekt, dus die fungeert als tolk als het echt nodig is. Voor de trajecten hierna hebben we 2e en 3e klas geboekt. We willen alles een keer proberen. We zijn nu wel wat verwend met onze eigen coupe, eten erbij en toiletartikelen, dus we hopen maar dat de volgende ritten niet te veel tegenvallen.. Wel zal het leuk zijn om wat lokale mensen te spreken, want de enige die we hier spreken zijn 2 mannen uit Denemarken en 2 vrouwen uit Engeland. Verder is het leven in de trein prima. Zitten, liggen, hangen, lezen, rondjes lopen in de andere coupés en bier drinken aan de 'bar'. Soms stopt de trein een kwartier of een half uur. Dan kunnen we er uit en even op het station kijken. Er komen meteen mensen op je af die souvenirs of eten willen verkopen. En zo vliegen de uren voorbij, we vervelen ons geen moment.

Onze eerste dagen in Rusland zijn ons zeer goed bevallen. De mensen zijn in eerste instantie vrij afstandelijk maar als je wat vraagt blijken ze onwijs behulpzaam en vriendelijk. Bijna niemand spreekt ook maar een woord Engels dus ik ben maar wat blij dat ik enkele woorden Russisch kan. Verder was het weer goed, 20 a 25 graden, de wodka lekker en we kijken uit naar Yekaterinburg en wat er daarna nog volgt. Vanuit ons eerste klas coupeetje zeg ik Dosvidanya!