Bij aankomst in Irkutsk werden we op sleeptouw genomen door Aleksei, een van de Russen uit onze coupé. Hij moest ook met de bus en heeft ons de weg gewezen naar ons hotel. Het hotel ligt in de meest toeristische straat van Irkutsk, waar ze oude Siberische huizen hebben nagemaakt. Van diehard Rusland naar toeristisch Irkutsk. Veel meer mensen spreken hier Engels. Vanuit Irkutsk wilden we de volgende dag naar Listvyanka, het dichtstbijzijnde dorp aan het Baikal meer. De lonely planet zei dat we de bus konden nemen, die elk half uur ging, voor 100 roebel. Bij het busstation bleek echter dat we pas aan het eind van de ochtend de eerste bus konden nemen. Dat vonden we te lang duren, dus dan maar een taxi voor 1700 roebel. Het was een klein uurtje rijden door bossen met steile wegen. En daar was dan ineens het Baikal meer. Adembenemend. En groot. Het Baikal meer is het grootste meer ter wereld en bevat zo'n 20% van al het zoete water. Het is bijna 700 km lang en op het breedste stuk 60 km. Van de dieren die er leven komt 80% alleen voor in het Baikal meer. Zo ook de omul. Die vis wordt overal in het dorpje aangeboden en moesten we natuurlijk even proberen, dus na rond gelopen te hebben in het dorpje en vanaf diverse plekken het meer te hebben bewonderd hebben we van de omul zitten smullen, met uitzicht op het meer. Het weer was heerlijk, zonnig en warm. Van het meer kwam wel een verfrissende wind. Na het eten weer terug naar Irkutsk. Weer hetzelfde gezeur met de bussen, we zouden 3 uur moeten wachten op de eerstvolgende bus dus weer de taxi genomen. Deze chauffeur reed als een bezetene, zodat we vrij vlot weer in Irkutsk waren. Daar nog wat door de stad gelopen. 'S avonds weer in een Russisch restaurant wezen eten en een cocktail gedronken met uitzicht over de hele stad.

De volgende dag vroeg op voor het laatste stuk met de trein door Rusland, slechts 7 uur dit keer. Wel de mooiste route tot nu toe. Kilometers lang rijdt de trein slechts op een paar meter afstand van het Baikal meer, zodat we een prachtig uitzicht hebben. Aan de andere kant zien we hoge bergen met kleine dorpjes. De 7 uren waren zo voorbij. En zo waren we aan het eind van de middag in Ulan Ude, de laatste stop in Rusland. De volgende ochtend weer vroeg op. Dit keer niet om op tijd bij de trein te zijn, maar bij de bus. Vanaf Ulan Ude naar Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Met de trein kan het 6 tot 11 uur duren voordat je de grens over bent, vandaar dat we voor de bus gekozen hadden. Al gauw reden we door een prachtig landschap. De weg liet echter te wensen over. Het asfalt was erg slecht, zat vol met gaten en op een paar plekken waren ze aan de weg bezig, zodat het helemaal open lag en we feitelijk door zand/grind reden. Dan schiet het niet zo heel erg op.. Op een gegeven moment reden we door een klein dorpje en zagen we voor ons een bus stil staan langs de weg met de passagiers er naast. Onze bus chauffeur moest natuurlijk even kijken of hij kon helpen (of hij was gewoon nieuwsgierig). Kennelijk was de bus kapot. Er lag allerlei gereedschap op de grond en de passagiers waren ondertussen in het gras gaan liggen. Na enkele minuten kwam onze chauffeur weer terug en had hij bedacht dat een moeder met oma en 3 kinderen wel bij ons in de bus mee verder konden rijden. Niet dat wij nog plek hadden. Ja, 1 stoel. Achter ons. En dus was het gedaan met de rust. De baby was aan het huilen en het oudste jochie was bijzonder vervelend. Vrij logisch, want hij had geen zitplek. Zijn oma zat er niet op te wachten dat hij de hele tijd op schoot zat (daar was hij ook iets te groot voor), met als gevolg dat ie constant op Rubens stoel stond te hangen. Tot grote irritatie van Ruben..

De procedure bij de grens kostte bijna 2,5 uur. Beter dus dan met de trein, maar alsnog lang zat. Het stelt allemaal weinig voor maar het duurt gewoon lang. Eenmaal de grens over kwamen de Mongolen op ons af rennen, met de vraag of we onze Russische roebels wilden omruilen voor Mongoolse Togrok. Zo gezegd, zo gedaan. Echt handig is het niet om om te rekenen. 1 euro is 2726 Togrok. Enorme stapels geld in onze portemonnees dus. Na het grens gedoe duurde het nog vrij lang voordat we op plaats van bestemming waren. Het landschap is erg bijzonder. Uitgestrekte vlaktes, bergen, riviertjes, met hier en daar paarden en geiten. De Siberische houten huisjes met sierlijke blauwe luiken hebben plaatsgemaakt voor de typische witte Mongoolse ger-tenten. Soms zie je er eentje eenzaam en alleen in de middle of nowhere, soms staan er een paar bij elkaar met auto's voor de deur en een tv-schotel bij de ingang. Zo nu en dan komt er iemand op een paard langs of zitten bij een riviertje wat mensen te 'bbq-en'. Het ziet er werkelijk sprookjesachtig uit. We konden ons dan ook niet voorstellen dat we, na uren door de bergen te hebben gereden, ineens in een stad zouden zijn. Kilometers lang kom je niks tegen. Toch doemt daar ineens de stad op. In een grote vallei tussen prachtige groene bergen. Na 13 uur in de bus eindelijk in Ulaanbaatar. Dan kan het uitzicht nog zo mooi zijn, we waren het goed zat.

Vanaf het busstation moesten we nog naar het centrum. In de bus hadden we 2 Turken ontmoet, die woonden en studeerden in Mongolië. Ze spraken ook Mongools (in tegenstelling tot het Russisch gaat het Mongools mij niet zo goed af, de uitspraak is bizar). En zo hadden we weer iemand die ons op sleeptouw nam. Yasin vertelde ons dat iedere automobilist in UB als taxi chauffeur kan fungeren. Je gaat langs de weg staan, steekt je hand uit en in minder dan een minuut is er een auto gestopt die je meeneemt. Het maakt eigenlijk niet uit waar je naar toe moet. Als het niet op de route ligt rijdt de chauffeur gewoon een straatje om. Standaardprijs is 800 Togrog per kilometer. Als je instapt wordt de kilometerteller op 0 gezet en aan het eind reken je af. Werkt perfect! Zo waren we in no time bij ons hotel. Met Yasin spraken we af dat we de volgende dag weer zouden meeten. In Mongolië is er ieder jaar in juli het Naadam festival, waarbij er diverse sporten worden beoefend, zoals worstelen en boogschieten. Ik had onze route zo gepland dat we precies tijdens het festival in Mongolië zijn. Toen we in het hotel een schema bekeken van de festiviteiten kwamen we er achter dat er om 11 uur 's avonds een vuurwerkshow zou zijn op het Chinggis Khan plein, het centrale punt in de stad, dat vlak bij het hotel ligt. Het was ondertussen half 11 en we waren behoorlijk moe maar besloten toch maar even te gaan kijken. En gelukkig maar, want het was schitterend! Een kwartier lang werden er vuurpijlen de lucht in geschoten vanaf het plein en vanaf een plek een stuk daarachter. De vuurwerkshow in Scheveningen is er niks bij.

De volgende ochtend kwam Yasin ons ophalen bij het hotel en zijn we met de 'taxi' naar het stadion gegaan. Daar hebben we een groot deel van de dag rondgelopen en gekeken naar wedstrijden. Als iemand een wedstrijd wint dan doen ze de eagle-dans. Met de armen wijd als een vogel rennen ze rond, waarbij ze ook nog geluid maken, soort throat singing. Men loopt in traditionele Mongoolse kleding en overal is eten. Het was bloedheet maar erg leuk om mee te maken. Daarna zijn we nog naar een klooster geweest waar een gigantisch gouden Boeddha beeld in stond (waar we toevallig nog 3 Spanjaarden tegen het lijf liepen die we in de trein van Novosibirsk naar Irkutsk hadden ontmoet) en hebben we 'buuz' en 'khuushuur' gegeten, Mongoolse gerechten bestaande uit deeg gevuld met lamsvlees. Daarbij dronken we suutei tsai, thee met melk en zout. Verder nog wat door de stad gelopen, waar we constateerden dat veel winkeltjes en restaurants dicht zijn vanwege het festival. Zo ook de wasserette waar we onze kleren wilden wassen. Yasin was zo vriendelijk om aan te bieden onze kleren bij hem te wassen. Hij woont in een school, waar kinderen normaal gesproken de hele week slapen (maar nu niet vanwege vakantie). Hij zorgt voor de kinderen en houdt ze onder controle als de school uit is. Overdag studeer hij zelf. Hij wil docent engels worden. Hij woont al 5 jaar in Mongolië en het bevalt hem prima. En zo waren we in een lege school, om onze kleren te wassen. Daarna weer met de 'taxi' terug naar het hotel.

De dag erna zijn we met de bus naar een plek een eind buiten de stad gegaan, waar de paarden races van het Naadam festival waren. Kinderen van 2 tot 12 jaar kunnen meedoen. 2 jaar? Ja, 2 jaar. Wij leren fietsen, zij paardrijden. Op een plek midden in de bergen is het paardrijden. Er staan ger-tenten, er lopen gezinnen, hier en daar wat paarden, overal is eten en kan je spelletjes doen. Het uitzicht vanaf die plek was fantastisch. Het weer trouwens ook. We zagen een tribune staan en zijn maar gaan zitten, hoewel er nog niks te zien was. Het werd steeds drukker en we zagen mensen met verrekijkers in de richting van de bergen verderop kijken. Tussen de tribunes door liepen mensen die drinken en eten verkochten. Een vrouw naast ons kocht khuushuur en deelde met ons. We staan versteld van de vrijgevigheid hier. Op enig moment kwamen er trucks voor ons langs rijden om water te spuiten op het zand voor de tribunes, om te voorkomen dat we allemaal zand moesten happen als de paarden voorbij kwamen. In de verte (op 10 km afstand, globale schatting) zagen we een stofwolk ontstaan. Het duurde nog best een tijd voor de eerste paarden bij ons waren. Kinderen van vermoedelijk 4 a 5 jaar oud, slaand met hun zweep op de kont van het paard, toegejuicht door de mensen op de tribune, reden de finish over. Erg leuk om te zien. Daarna nog wat rondgelopen tussen de festiviteiten, een ijsje gegeten en nog even naar het worstelen gekeken, waar een westerling het opnam tegen een Mongool. Je kunt wel raden wie er won. Met een grote zwaai belandde de westerling op de grond. In de loop van de middag zijn we weer terug de stad in gegaan en hebben we nog een tempel bekeken. Morgen worden we om 9 uur bij ons hotel opgehaald voor een excursie van 2 dagen. To be continued..