Tja, we waren inderdaad wel heel erg verwend met ons eerste klas coupeetje. Derde klas was andere koek... Maar voordat we dat avontuur meemaakten waren we in Yekaterinburg. Vanaf het station de taxi genomen naar het hotel, want dat was best een eindje in deze grote stad. Yekaterinburg is de vierde grootste stad in Rusland, na Moskou, St Petersburg en Novosibirsk, en vooral bekend om het feit dat Boris Jeltsin, de eerste president van Rusland, er vandaan komt en vanwege de maffia die er de baas was in de jaren 90. We hadden 1 dag om deze stad te bekijken. Helaas was het vrij regenachtig. Toch hebben we tussen de buien door de hoogtepunten van de stad kunnen zien. Handig, zodra de sneeuw verdwenen is aan het einde van het voorjaar wordt er een rode lijn op de straat geverfd die je langs de beste bezienswaardigheden leidt. De dag sloten we af met een diner in een Oezbeeks restaurant, dat er traditioneel uit zag en ook de bediening liep in traditionele kleding. Eten was perfect! Daarna weer naar het station om aan de trip naar Novosibirsk te beginnen. Derde klas dus...

De trein was al in Moskou begonnen en wij stapten dus later in. Dat hield in dat de rest van de mensen al een behoorlijke tijd in de trein zat en zich aardig geïnstalleerd had. Derde klas houdt in dat je met 54 mensen in een coupe zit. En eet. En slaapt. Het zijn blokken van 4, 2 om 2 stapelbedden en nog 2 bedden overdwars. Vrijwel alle plekken waren al bezet toen wij binnenkwamen. Overal zitten/liggen/hangen mensen, er liggen kleren en iedereen heeft z'n eigen eten bij zich. Hygiëne is niet zo best. Wij hadden twee bedden beneden geboekt, ongeveer halverwege de coupe. Boven ons lagen een man en een vrouw. De vrouw haalde er op enig moment een meisje bij die zowaar Engels sprak. Ze vertelde dat ze in shock was, omdat ze voor het eerst in haar leven mensen tegen kwam die Engels spraken. De vrouw die boven ons sliep bleek haar docent te zijn. Met haar en 5 andere meisjes hadden ze een excursie gehad en nu waren ze weer onderweg terug naar huis, in Novosibirsk, waar wij ook heen gingen. De andere meisjes waren nieuwsgierig geworden en kwamen ook in ons blokje zitten. Ze durfden echter geen Engels te praten met ons. De man die boven ons lag was er ondertussen ook bij komen zitten want die vond ons buitenlanders toch ook wel interessant. Hij was onderweg naar z'n vriendin. Hij sprak een paar woorden Engels. En twee woorden Duits; nicht schiessen. Zo hebben we de hele avond met de man en de meisjes doorgebracht, waarbij we bestookt werden met vragen. Ze vroegen zich vooral af wat we in Rusland kwamen doen. Toen we vertelden dat we een reis maakten van Moskou naar Peking, met diverse tussenstops, was de reactie waarom we dan in vredesnaam met de trein gingen?! Het vliegtuig was toch veel sneller. Dat we voor ons plezier zo lang in de trein gingen zitten vonden ze maar raar. De verbazing was echter nog groter toen bleek dat ik zelfs een boek had over de treinreis (lonely planet). Daar wilden ze toch allemaal wel even in kijken. De Transsiberië Express, daar hadden ze nog nooit van gehoord. Ook staan er in de lonely planet wat handige Russische woorden en zinnen. Ze waren natuurlijk benieuwd wat ik daarvan kende en of ik het ook kon uitspreken. Zo liet ik mijn ondertussen vrij uitgebreide Russische vocabulaire de revue passeren, tot groot vermaak van niet alleen de meisjes maar ook de rest van de coupé.

Na al dat gepraat waren we wel toe aan een biertje. Toen we in de restaurant wagon kwamen bleek die vol te zitten met Russische jongens/mannen uit het leger. Die keken ons niet al te vriendelijk aan. Kennelijk was het niet de bedoeling dat we in 'hun' restaurant wagon kwamen zitten. Nadat we ons bier op hadden en al weer terug waren in onze coupé kwamen er 2 van die jongens naar ons toe. Kennelijk vonden ook zij de buitenlanders toch wel interessant, en dan vooral Ruben. Die moest dan ook een Russische muts op doen en een vlag met een of andere tekst vast houden en samen met hun op de foto. Ondertussen had het verhaal van de twee buitenlanders ook de andere coupés in de trein bereikt, want op enig moment kwam er een vrouw naar ons toe die zei dat ze had vernomen dat er Nederlanders in de trein zaten die ook Duits spraken. Daar móest ze toch even naar toe. Ze was namelijk lerares Duits en kwam nooit iemand tegen die Duits sprak, dus deze mogelijkheid wilde ze niet aan haar neus voorbij laten gaan. Dus een tijdje in het Duits zitten praten, zij blij, de rest van de coupé verbaasd dat ik nóg een taal kon spreken.

Vanuit Nederland had ik drop mee genomen, wetende dat ze dat in Rusland niet hebben. Nadat de Russen wat eten met ons gedeeld hadden bedacht ik me dat ik de dropjes bij me had. Ik deelde ze uit en ze bekeken het nieuwsgierig en roken er aan. Voorzichtig stopten ze het in hun mond om het daarna meteen weer uit te spugen. Ze vonden het allemaal vreselijk goor en begrepen niet dat wij dat aten. Wel boden ze hun excuses aan voor hun gedrag haha. De man uit ons blokje haalde de volgende dag nog zijn meegenomen eten te voorschijn. Thuis had hij kip gebakken en in vacuumzakken meegenomen. Hij typte in google translator dat hij niet alleen ging eten dus wij moesten ook een stuk kip nemen. Dat hebben we ons goed laten smaken.

Het meisje dat Engels sprak, Valeriya heet ze, zou op het station worden opgehaald door haar moeder. Ze stelde voor dat ze ons naar het hotel zouden brengen met de auto. Daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen. Ondertussen hadden we ook al afgesproken dat we de dag erna in Novosibirsk met haar zouden doorbrengen. Nadat ze ons hadden afgezet bij het hotel spraken we af om de volgende dag naar de dierentuin te gaan. Die dag begon helaas koud en regenachtig. Later klaarde het wat op. De dierentuin was super. Veel grote vogels, apen, tijgers, panters, ijsberen etc. Het park was erg groot en mooi. De verblijven waren een beetje verouderd. De dieren kon je van heel dichtbij bekijken wat het echt bijzonder maakte. En dat voor omgerekend nog geen 5 euro. Daarna heeft Valeriya ons nog wat van de stad laten zien en hebben we samen met haar gegeten.

Vanuit Novosibirsk begon onze langste route, 31 uur naar Irkutsk, tweede klas. Wat een geluk, in de coupé met 4 bedden zitten geen andere mensen, dus we hebben de coupé voor ons zelf. Niet de luxe van de eerste klas, maar heel wat meer privacy dan derde klas. Helaas veranderde dat midden in de nacht, toen in Krasnoyarsk twee Russen ons kwamen vergezellen. 'S ochtends bleek dat ze best een beetje Engels spraken en zo werden we weer bestookt met vragen, wat voor werk we deden, wat voor huis we hadden, of we een auto hadden etc. Verder kwamen de meest uiteenlopende onderwerpen aan bod. Zo weten we nu bijvoorbeeld dat de Russen 55 (!) vakantiedagen hebben en mannen als ze 60 jaar zijn met pensioen gaan en vrouwen op hun 55ste. Ook deze Russen kunnen Zjarlot vrij goed uitspreken maar Roebjen blijft lastig. Ondertussen is het landschap veranderd van eindeloze bossen naar uitgestrekte hellingen met riviertjes. De kleine dorpjes met onverharde wegen en houten huisjes blijven hetzelfde.

Ook dit keer was het 's avonds tijd voor een biertje in de restaurant wagon. Ondertussen samen een spelletje gespeeld en naar buiten gekeken waar velden vol met gele bloemetjes voorbij gleden. Ik had mijn rugzak met alle waardevolle spullen mee, omdat ik het niet prettig vind om dat achter te laten in de coupé. Ruben had alleen zijn portemonnee en telefoon meegenomen (zijn paspoort heb ik bij me...). Zijn portemonnee legde hij zoals altijd ergens op tafel. Waar ik een haast ziekelijke neiging heb om constant te checken of ik alles nog bij me heb, maakt Ruben zich geen seconde druk om zijn spullen. Toen we al geruime tijd terug waren in de coupé kwam de mevrouw van de restaurant wagon dan ook zijn portemonnee terug brengen. Die had hij daar laten liggen...

In de lonely planet stond dat er precies op de helft van de afstand tussen Moskou en Peking een witte steen zou staan, die dat punt markeert. Langs de hele route staan bordjes met daarop het aantal kilometers dat je verwijderd bent van Moskou. Op die manier konden we aardig inschatten waar die steen ongeveer zou moeten staan. Minutenlang heb ik uit het raam zitten turen omdat ik die steen zo graag wilde zien. Natuurlijk reed de trein precies op dat stuk vrij snel, zodat ik de steen heb gemist...

Ondertussen zijn we door 5 tijdzones gereden. De treintijden zijn altijd in Moskou tijd, dus dat is soms verwarrend. Wel rijden de treinen altijd exact op tijd. Daar kan de NS nog wat van leren. Wat vooral opvalt, hoe meer we richting China/Mongolië reizen, is dat er steeds minder 'round-eyes' zijn.. We komen ook al in de buurt van Mongolië. Maar eerst nog Irkutsk, vlak bij het Baikal meer, en dan Ulan Ude, van waar we naar Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië, zullen reizen.